Guest entry!

Trip report Liechtenstein by Vincent
Afgelopen weekend (17 tm 20 december) hebben wij een bezoek gebracht aan onze vrienden Frank en Lisanne in Liechtenstein (http://nl.wikipedia.org/wiki/Liechtenstein). Het is zo’n memorabel weekend geworden dat een verslagje op zijn plaats is!
De weer- en verkeersalarmen (http://www.knmi.nl/cms/content/17485/weeralarm) vlogen ons de afgelopen weken om de oren. Menigeen (bezorgde ouders niet in de laatste plaats) zullen ons achter ons rug om dan ook voor gek hebben verklaard om onder die dreiging voor een weekend naar Liechtenstein te rijden. Maar zoals een wijs man eens zei: ‘je kunt ook als een kluizenaar in je hok blijven zitten’.
Dus blaften zus Inge, Nico & Martine, mijn broer Mo en ik vrijdagochtend in alle vroegte richting de Liechtensteinse bergen. Er was al wat sneeuw gevallen, maar Franks vader Danny had ons verzekerd dat het de rest van het weekend niet meer zou sneeuwen. Een geruststellende gedachte. Dat 1 minuut na ons vertrek al de eerste sneeuwvlokken naar beneden kwamen bracht ons niet van de wijs.
De reis ging lange tijd erg voorspoedig. Tot zo’n 150 km voor de eindbestemming hadden we de vaart er goed inzitten en werd de aankomsttijd door de navigatiesystemen geschat op 16.30 uur. We reden netjes achter elkaar aan met 2 auto’s, so far so good. Toen leek het ons (achterste auto) echter verstandig om nog even te tanken en hadden Nico en co (voorste auto) dat niet door. Dus gescheiden van elkaar moesten we het laatste stukje afleggen. Daar begonnen meteen de problemen. Het sneeuwde ineens hard, waardoor een file ontstond achter een vastgelopen vrachtwagen. Toen we daar ca. een uur later voorbij waren kwamen we direct achter een sneeuwschuiver te rijden. Prima plek, alleen ging het niet zo snel meer. Intussen kregen we van Nico (die de tomtom in de auto had) allerlei aanwijzingen over de route. Hij wist niet dat we die uitgeprint hadden, maar dat terzijde. De aanwijzingen kwamen niet overeen met ons eigen printje, later bleek dit te komen doordat Nico de tolvrije route door Oostenrijk had gekozen, niet wetende dat hij al tol had betaald bij aanschaf van zijn snelwegvignet (http://tinyurl.com/278cnpq). Goed, na de sneeuwschuiver kwamen we iets voorbij de Oostenrijkse grens in een file voor een van de beruchte Oostenrijkse tunnels. Dit kostte ook weer een hele tijd. Dus toen het goed donker was en hard sneeuwde konden we eindelijk weer wat vaart maken, Liechtenstein in. Gelukkig is Liechtenstein maar een klein landje, dus kon het niet lang meer duren voordat we aan zouden komen. Frank had nog een prima beschrijving gemaakt van de laatste kilometers, waar we de grootste uitdaging zouden tegenkomen: de berg op waar zij wonen. Frank en Lisanne huren namelijk een verdieping in het huis van de familie Benne, op zo’n 800 meter hoogte. Dit bergdorpje op de Triesenberg (http://tinyurl.com/25utw5w) is bereikbaar via zo’n typische haarspeldbochtenweg, normaal gesproken al spannend om te rijden, maar nu moesten we het doen door een dikke laag verse sneeuw. De verhuurder van onze winterbanden had ons geen sneeuwkettingen mee gegeven, want volgens hem ‘trek je je auto met deze banden overal doorheen’. Met die gedachte begonnen we de beklimming. Ik reed en Mo zat naast mij aan te moedigen: GAS GEVEN! HOUD MOMENTUM! KOM OP, JE KAN HET! We vlogen lekker de eerste bochten door. Frank had in zijn mail aangegeven dat als de bus eraan zou komen, we die de ruimte moesten geven in de bocht. En ja, daar kwam de bus al aan. Dus ruime bocht, momentum houden, gas geven…. Slip slip slip… 30 cm van de bergwand af kregen we weer grip…. Vol adrenaline maar snelheid houden en nog een paar bochten verder. Hee, daar stond Frank langs de kant van de weg te gebaren, remmen, einde beklimming. Het bleek echter dat we er nog lang niet waren, maar we konden niet meer op gang komen. Nico bleek net een paar bochten verder te zijn gekomen, maar het steilste deel moest nog komen. Dus besloten we maar een stukje terug te rijden, alwaar we onze auto’s veilig neer konden zetten. De rest lopen dus.
Goed tot zover het spannendste deel van het weekend. De avond gezellig door gebracht in het huis van de Benne’s, waar meteen de eerste van de 80 door ons meegebrachte frikadellen werden opgebakken.
We sliepen in een soort bed and breakfast (http://tinyurl.com/2czpvye) iets lager op de berg, prima verzorgd, alleen uiteraard in te kleine bedden (been there done that). De volgende dag hadden we een vol programma, dus op tijd weer eruit. Als eerste wilden we Vaduz (http://www.vaduz.li) bezoeken. Vaduz is de hoofdstad van Liechtenstein en meestal zijn hoofdsteden wel de moeite waard om een dagje rond te kijken. Vaduz vormt hierop echter een uitzondering, want het is ongeveer zo groot als Heemskerk en heeft nog minder voorzieningen en bezienswaardigheden. Hier waren we na een uurtje (inclusief koffie drinken) dus wel mee klaar. Het goede van Vaduz is wel, dat het aan Zwitserland grenst. Hier konden we een belangrijke daad doen: de McDonalds bezoeken. Mo en ik hebben namelijk een soort life lasting weddenschap om in zoveel mogelijk landen naar de Mac te gaan en Zwitserland en Liechtenstein hadden we nog niet. Dit was zeker een van de belangrijkste doelen van deze reis en vanwege de onvoorspelbaarheid van het weer konden we dit maar beter afgerond hebben. Tien minuutjes rijden en een half uurtje zoeken later zaten we lekker aan de lunch.
Hierna werd het tijd om richting de sporthal te gaan. De reden van het verblijf van Frank en Lisanne in Liechtenstein is grotendeels het volleybal, dus kwamen we natuurlijk ook voor de thuiswedstrijden van VC Galina d1 en h1 (http://www.vbcgalina.li). Als eerste moesten de dames in actie komen. Deze draaien niet zo lekker en winnen meestal niet. Als kenner zeg ik achteraf dat dat komt doordat een aantal speelsters uit dat team beter op een andere positie zouden kunnen staan, maar dat terzijde. Ze begonnen erg goed aan de wedstrijd en wonnen de eerste set. Het vervolg was echter niet zo best, maar dat kwam wel goed uit, want daardoor kon Lisanne invallen (zij was omdat ze een paar weken ziek is geweest niet in de basis gestart). De derde set ging ook verloren en in de vierde waren er wel kansen, maar lukt het helaas ook niet.
Onze hoop was echter gevestigd op de heren, die daarna mochten knallen. Er was best veel publiek en Galina startte overtuigend. Het is in Zwitserland normaal dat de reservespelers allerlei liederen aanheffen en de tegenstander gaf blijk van een heel repertoire. Galina had gekozen voor wat minder variatie, maar voor een kort maar krachtig Hey Hey Hey Hey, vergezeld met handengeklap. Wij hebben als ervaren supporters die strijdkreet overgenomen en al snel viel de rest van het talrijke publiek ons krachtig bij. Het was een gelijk opgaande strijd, die langzaam kantelde in het voordeel van tegenstander Zurich. Na 2-1 achter pakte Galina de draad weer op en maakte na een spannende eindfase 2-2. Prachtig voor het publiek. Daarna bleek dat ze ook in Liechtenstein aan ‘de week van de scheidsrechters’ doen, want zij waren het die de show stalen in de vijfde set. Helaas voor Galina, dat enkele zeer dubieuze beslissingen in haar nadeel genomen zag worden. En hoewel dit normaal met respect wordt geaccepteerd was daar ditmaal geen sprake van. Dit lag misschien ook een beetje aan ons gefluit en het ‘you’re shit and you know you are’ dat Nico inzette. Galina knokte zich echter terug en kwam op 14-14 gelijk. Daarna ontbrak de finishing touch en zo greep Zurich de zege. Maar het was zeker spectaculair.
Vanwege ons enthousiasme waren we daarna welkom bij het Weihnachtsverien (kerstfeest) van de club in het Italiaanse restaurant B’eat (http://www.b-eat.li), dat tevens sponsor van Galina is. Hier konden we heerlijke pasta eten en grote biertjes drinken (en de dames wijn met sprite). Het werd zo gezellig dat we ons ook in de after party mengden, die plaatsvond in de club achter het restaurant. Hoewel geen gehoor werd gegeven aan de verzoeknummers die we aanvroegen was het hier toch erg gezellig. Het was maar goed dat er enkele mensen vroeg (2.30 uur) naar huis wilden, anders hadden we waarschijnlijk de zondag brak op bed kunnen doorbrengen.
Op zondag toch net een beetje dat gevoel van ‘zullen we de hele dag op de bank tv kijken’, maar als ervaren wintersporters weten we dat je dat gevoel zo kwijt bent als je je in de sneeuw en bergen begeeft. En dat is volop aanwezig in Liechtenstein. Bergen rondom en sneeuw zover je kunt kijken. Dus warm aangekleed trokken we erop uit. Eerst even de burcht van de Liechtensteinse hertog (http://tinyurl.com/23yy6ec) bekeken, maar daar konden we helaas niet in. Toen een tussenstop bij de Mac in Liechtenstein gemaakt om te lunchen, waardoor het totaal van bezochte McDonalds restaurants in verschillende landen voor Mo op 28 is komen te staan. Ik kom zelf helaas niet verder dan een schamele 22.
Daarna was het echt tijd voor een sneeuwwandeling en daarvoor reden we naar Sucka (http://www.suecka.li), een plaatsje aan de andere kant van de berg, waar Lisanne in het gelijknamige restaurant werkt. Tijdens onze wandeling kon Inge haar persoonlijke doel voor dit weekend waarmaken, namelijk door de sneeuw rollen. Gewoon, omdat het kan. Na de lekkere wandeling kwamen we aan in restaurant Sucka en de knappe serveerster bracht ons lekkere chocomel en apfelstrudel. Restaurant Sucka heeft een leuke voorziening gemaakt voor de gasten: een rodelbaan / slee parcours. Je kunt bij het restaurant een slee krijgen en dan via die baan een paar minuten lang heel hard naar beneden glijden. Dat was wel even leuk natuurlijk. Nooit geweten dat je nog kan sturen op zo’n ding ook. Nadeel was wel dat je daarna weer 20 minuten bezig was om naar boven te lopen.
Het avondeten kon natuurlijk niets anders zijn dan de beroemde kaasfondue. Ook dit genoten we in Sucka en na nog een potje kaarten was Lisanne klaar met werken en konden we met de slee weer naar beneden. Lisanne mag dit na iedere werkdag doen, leuke beloning!
Toen was het bezoek alweer voorbij en moesten we maandagochtend helaas afscheid nemen van onze vrienden. Er stond nog een heerlijke terugreis van 950 km door sneeuw te wachten, want intussen was heel Europa de pineut. Maar goed, zonder kleerscheuren hebben we deze in 14 uur voltooid, waarbij het laatste stukje in Heemskerk / Beverwijk nog het minst begaanbaar bleek te zijn. Wat dat betreft kunnen we nog wat van die Liechtensteiners, Oostenrijkers en zelfs Duitsers leren.
Al met al was het de moeite absoluut waard. We hebben genoten van het weekendje uit, vonden het heerlijk om Frank en Lisanne weer eens goed te kunnen spreken en hebben ontzettend veel lol gehad. Voor iedereen die dit leest en ook heen wilt: wees snel, want voor je het weet is de winter weer voorbij en zijn ze weer thuis.

Vincent.



p.s. van Lisanne: Zoals jullie waarschijnlijk al uit dit verhaal hebben kunnen opmaken: IK BEN WEER BETER!! Yesss! Het heeft even 2 antibioticakuren, 20 bio-pillen, 7 bruistabletten tegen slijm en een goed aantal heftige pijnstillers geduurd, maar de aanslag op mijn lijf is overwonnen!!

ps2: We zijn ontzettend blij jullie te kunnen vertellen dat het aantal levende zielen in ons huisje is uitgebreid met 3 guppen! En die guppen vonden het op hun beurt ook leuk om binnen een dag 10 babyguppen erbij te laten komen. Gezellig! Dankje Inge voor het aquarium!